Z dniem 16 lipca br. zaczęła obowiązywać część przepisów ustawy z dnia 5 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o czasie pracy kierowców poz. 567, regulujących między innymi kwestię związaną z obowiązkiem prowadzenia ewidencji czasu pracy. Mocą nowych przepisów, koniecznością prowadzenia ewidencji czasu pracy zostali objęci przedsiębiorcy osobiście wykonujących przewozy drogowe oraz osoby niezatrudnione przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujące przewozy na jego rzecz. Do ustawy o czasie pracy kierowców wprowadzono również dodatkowy rozdział (Rozdział 3a), regulujący czas pracy kierowców niepozostających w stosunku pracy.
Kolejne nowe uregulowania, które swoim zakresem objęły zagadnienia związane z dokumentowaniem zdolności finansowej oraz nowymi uprawnieniami do prowadzenia działalności w zakresie transportu drogowego osób, rzeczy oraz spedycji (o których poniżej) zaczęły obowiązywać w dniu 15 sierpnia br.
Wprowadzenie przedmiotowych zmian do ustawy o transporcie drogowym i ustawy o czasie pracy kierowców, spowodowane było koniecznością dostosowania prawa krajowego do wymogów unijnych zawartych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE, rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych, rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 oraz dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego. Istotą tych zmian, jest wprowadzenie nowych ujednoliconych zasad dostępu do zawodu przewoźnika drogowego, jak również do krajowego i międzynarodowego rynku transportu drogowego.
Nowe uprawnienia do wykonywania działalności transportowej
Nowelizacją zostały objęte między innymi obszary dotyczące udzielania, zmiany, zawieszenia oraz cofnięcia uprawnień do wykonywania zawodu przewoźnika drogowego. Nowe przepisy wprowadzają obowiązek posiadania „Zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego”, które uprawnia do podjęcia i wykonywania krajowego transportu drogowego i zastępuje dotychczasowe licencje na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób autokarem lub autobusem oraz transportu drogowego rzeczy. Wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego wymaga natomiast uzyskania licencji wspólnotowej, która jest wydawana w oparciu o posiadane „Zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego”.
Zgodnie z art. 5. 1. znowelizowanej ustawy „Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE, zwanym dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1071/2009”.
Natomiast art. 5a. ust 1 stanowi, że „Podjęcie i wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji wspólnotowej, na zasadach określonych w:
1) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącym wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych, zwanym dalej „rozporządzeniem(WE) nr 1072/2009”, lub2) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 561/2006, zwanym dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1073/2009”.2. Licencji wspólnotowej udziela się przedsiębiorcy, jeżeli posiada zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego”.
Celem wyjaśnienia, należy zaznaczyć, iż zezwolenie umożliwia wykonywanie przewozów wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zgodnie z rodzajem przewozów w nim określonych) i nie uprawnia do wykonywania krajowego transportu drogowego w zakresie:
– przewozu osób samochodem osobowym- przewozu osób pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą- przewozu osób taksówką
Zgodnie z art. 5b. ust 1. „Podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób:1) samochodem osobowym,2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łacznie z kierowcą,3) taksówką– wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.
2. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy wymaga uzyskania odpowiedniej licencji (…)”.
Wykonywanie transportu w zakresie przewozu osób wyżej wymienionymi rodzajami pojazdów, obecnie wymaga uzyskania odpowiedniej licencji krajowej. Podobnie sytuacja wygląda w kwestii pośrednictwa przy przewozie rzeczy, gdzie również wymagana jest stosowna licencja w tym zakresie (uprzednio uprawnienie do spedycji wynikało z posiadania licencji krajowej).
Podsumowując ten zakres zmian:
Dotychczasowe licencje na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób i rzeczy zastąpiło zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, które jest wydawane przedsiębiorcy po spełnieniu wymagań określonych rozporządzeniem WE nr 1071/2009 i które to stanowi podstawę do wydania licencji wspólnotowej.Wykonywanie krajowego przewozu osób samochodem osobowym, pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą wymagają uzyskania odpowiedniej licencji krajowej.Uzyskania stosownej licencji wymaga również wykonywanie transportu drogowego taksówką oraz działalność w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy.
Niekaralność kierowców
Istotną kwestią, która uległa zmianie jest „niekaralność kierowców”, czyli jeden z warunków uzyskania zezwolenia. Dotychczas, przedsiębiorca chcący prowadzić działalność transportową nie mógł zatrudniać (zarówno na podstawie umowy o pracę jak i innych umów cywilnoprawnych) kierowców, którzy byli uprzednio skazani prawomocnym wyrokiem skazującym za przestępstwa umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, wiarygodności dokumentów lub środowisku. Obecnie, przedsiębiorca nie może zatrudniać kierowców, wobec których orzeczono środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy (szczegółowo na ten temat w odrębnym artykule). Dotyczy to również kierowców niezatrudnionych lecz wykonujących przewozy na rzecz danego przedsiębiorcy (np. na podstawie umowy cywilnoprawnej czy samozatrudnienia).
Jeśli chodzi natomiast o przewozy taksówką, obecnie kierowcy nie mogą być skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a ponadto nie być wobec nich orzeczony zakaz wykonywania zawodu kierowcy.
Podsumowując:
Poszczególne rodzaje przestępstw, za które kierowcy nie mogli być skazani, zastąpiono jednym rodzajem orzeczonej sankcji, będącej środkiem karnym w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, który sąd ma możliwość zastosowania w przypadku, gdy sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
Wprowadzono definicje bazy eksploatacyjnej
Do krajowego porządku prawnego, wprowadzono definicję „bazy eksploatacyjnej”, którą zgodnie z nowelą jest miejsce wyposażone w odpowiedni sprzęt techniczny i urządzenia techniczne umożliwiające prowadzenie działalności transportowej w sposób zorganizowany i ciągły, w skład której wchodzi co najmniej jeden z następujących elementów: miejsce postojowe, miejsce załadunku, rozładunku lub łączenia ładunków, miejsce konserwacji lub naprawy pojazdów. Przypomnijmy, że posiadanie przez przedsiębiorcę odpowiedniej bazy eksploatacyjnej, jest jednym z warunków koniecznych do prowadzenia działalności transportowej. Aby spełnić wymóg posiadania stałej i rzeczywistej siedziby w jednym z państw członkowskich, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit a rozporządzenia WE nr 1071/2009, przedsiębiorca musi prowadzić działalność związaną z pojazdami, w sposób rzeczywisty i ciągły oraz przy użyciu niezbędnego sprzętu administracyjnego, a także odpowiedniego sprzętu technicznego i urządzeń technicznych, w bazie eksploatacyjnej, która znajduje się w tym państwie członkowskim.
Obecnie, w wyniku nowelizacji nikt nie będzie miał już wątpliwości jakie cechy musi nosić miejsce będące bazą eksploatacyjną.
Zmiana terminu na zgłoszenie zmian
Zmianie uległ termin zgłaszania do organu zmian w zakresie posiadanego zezwolenia lub poszczególnych licencji (wspólnotowej oraz krajowych). Obecnie przewoźnik ma 28 dni na zgłoszenie zaistniałych zmian, licząc od dnia ich powstania. Poprzednio termin ten wynosił 14 dni.
Sankcją za niezgłoszenie zmiany danych w wymaganym terminie, jest kara pieniężna nakładana na przedsiębiorcę w wysokości 800 zł, za każdą niezgłoszoną zmianę.
Potwierdzenie zdolności finansowej po nowemu
Jednym z wymogów koniecznych do uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego stawianych przez przepisy rozporządzenia 1071/2009, jest wykazanie odpowiedniej zdolności finansowej. Zgodnie z art. 7 ust 1, przedsiębiorca wykazuje, że co roku dysponuje kapitałem i rezerwami o wartości co najmniej równej 9000 EUR w przypadku wykorzystywania tylko jednego pojazdu i 5000 EUR na każdy dodatkowy pojazd.
„W celu spełnienia wymogu określonego w art. 3 ust. 1 lit.c) przedsiębiorca musi być w stanie w każdym momencie roku finansowego spełnić swoje zobowiązania finansowe. W tym celu przedsiębiorca wykazuje na podstawie poświadczonych przez audytora lub odpowiednio upoważnioną osobę rocznych sprawozdań finansowych, że co roku dysponuje kapitałem i rezerwami o wartości co najmniej równej 9 000 EUR w przypadku wykorzystywania tylko jednego pojazdu i 5 000 EUR na każdy dodatkowy wykorzystywany pojazd(…).”
Podstawową formą poświadczenia tej zdolności jest roczne sprawozdanie finansowe poświadczone przez audytora lub inną upoważnioną osobę.Zgodnie z ustępem drugim wyżej przytoczonego przepisu, w drodze odstępstwa, przedsiębiorca może zastosować alternatywną formę zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowej lub ubezpieczenia, w tym ubezpieczenia odpowiedzialności zawodowej z jednego lub kilku banków lub innych instytucji finansowych.Nowelizacja ustawy w tym zakresie wprowadziła pewne udogodnienie, zezwalając wprost przedsiębiorcy, który nie jest obowiązany na podstawie odrębnych przepisów do sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego, na udokumentowanie swojej zdolności finansowej przez gwarancję bankową lub ubezpieczenie.Ponadto prawo krajowe wprowadziło pojęcie audytora oraz innej upoważnionej osoby, uprawnionych do poświadczenia sprawozdania finansowego.Pod rządami nowych przepisów, audytorem upoważnionym do poświadczenia rocznych sprawozdań finansowych, o którym wspomina się w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, jest biegły rewident w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, natomiast odpowiednio upoważnioną osobą jest członek zarządu spółki prawa handlowego lub innej osoby prawnej, wspólnik spółki jawnej, komplementariusz spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej oraz sam przedsiębiorca będący osobą fizyczną.
Inaczej natomiast wygląda kwestia związana z poświadczeniem sytuacji finansowej w zakresie ubiegania się o wydanie licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób samochodem osobowym, przewozu osób pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz działalności pośrednictwa przy przewozie rzeczy. W stosunku do tych rodzajów działalności transportowej, posiadanie odpowiedniej zdolności finansowej potwierdza się dostępnymi środkami finansowymi lub majątkiem, w formie:
1) rocznego sprawozdania finansowego
2) dokumentami potwierdzającymi:
a) dysponowanie środkami pieniężnymi w gotówce lub na rachunkach bankowych lub dostępnymi aktywami,
b) posiadanie akcji, udziałów lub innych zbywalnych papierów wartościowych,
c) udzielenie gwarancji lub poręczeń bankowych,
d) własność nieruchomości,
Czyli jeśli chodzi o spedycję, to nic w tym zakresie nie uległo zmianie.
Utrata dobrej reputacji przedsiębiorcy i zarządzającego transportem
Obecnie, doszło również do uregulowania konkretnej drogi prowadzącej do utraty dobrej reputacji przez przedsiębiorcę oraz osobę zarządzającą transportem.
Wymóg dobrej reputacji obecnie nie będzie mógł być uznany za spełniony, jeżeli wobec przedsiębiorcy oraz zarządzającego transportem (w tym także osoby uprawnionej do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu mikroprzedsiębiorcy) orzeczono:
a) prawomocny wyrok skazujący za przestępstwa umyślne w dziedzinach określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009
b) co najmniej dwie wykonalne decyzje administracyjne o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie określone w załączniku nr IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, lub
c) co najmniej dwie prawomocne kary grzywny za naruszenie określone w załączniku nr IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009
W świetle nowych przepisów krajowych, do utraty dobrej reputacji formalnie rzecz ujmując dojdzie dopiero w momencie stwierdzenia organu (w drodze decyzji administracyjnej), że utrata dobrej reputacji będzie stanowiła proporcjonalną reakcję w stosunku do nałożonych na dany podmiot wyżej opisanych sankcji.
Możliwa jest również sytuacja, w której organ orzekający stwierdzi, iż dobra reputacja pozostanie nienaruszona, co w praktyce oznaczać będzie, że nie doszło do utraty waloru dobrej reputacji.
Z powyższego wynika, że nie w każdym przypadku zaistnienia skazania prawomocnym wyrokiem skazującym, czy też wydania wobec przedsiębiorcy dwóch wykonalnych decyzji administracyjnych albo dwóch kar grzywny, dojdzie do sytuacji, w której przedsiębiorca lub osoba zarządzająca transportem utraci dobrą reputację. Do tego potrzebne będzie jeszcze stwierdzenie organu, że sankcja w postaci utraty dobrej reputacji będzie stanowiła proporcjonalną reakcję w stosunku do stwierdzonych naruszeń prawa, przy czym należy zaznaczyć, że możliwe jest również orzeczenie, że dobra reputacja pozostanie nienaruszona.
Czyli, po wszczętym i przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym, organ wydaje decyzję stwierdzającą, że:1) dobra reputacja pozostaje nienaruszona, albo2) utrata dobrej reputacji stanowi proporcjonalną reakcję za nałożone sankcje.
Kiedy dobra reputacja pozostanie nienaruszona?
Organ stwierdzi, że utrata dobrej reputacji będzie stanowiła nieproporcjonalną reakcję za naruszenia, o których mowa powyżej (czyli pozostaje nienaruszona), w szczególności jeżeli w wyniku postępowania administracyjnego ustalono, że:
1) liczba stwierdzonych naruszeń jest nieznaczna w stosunku do skali prowadzonych operacji transportowych
2) istnieje możliwość poprawy sytuacji w przedsiębiorstwie, w szczególności jeżeli przedsiębiorca podjął działania mające na celu wdrożenie prawidłowej dyscypliny pracy lub wdrożył procedury zapobiegające powstawaniu naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, lub
3) istnieje interes społeczny kontynuacji działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, w szczególności jeżeli cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego:
a) spowodowałoby w znaczący sposób wzrost poziomu bezrobocia w miejscowości, gminie lub regionie, lub
b) w poważny sposób utrudniłoby zaspakajanie potrzeb ludności w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
Zgodnie z nowymi uregulowaniami, niewątpliwie istnieją przesłanki, których wykazanie, nawet w przypadku stwierdzonych naruszeń kwalifikujących daną osobę do utraty waloru dobrej reputacji, pozwolą na jej zachowanie. Są to sytuacje przykładowe, nie stanowiące katalogu zamkniętego, co umożliwia powołanie się również na inne uzasadnione okoliczności, które przemawiają za zajęciem przez organ stanowiska, że dobra reputacja pozostanie nienaruszona. Proponowane przez ustawodawcę przykłady okoliczności, umożliwiających zachowanie dobrej reputacji obejmują wzięcie pod uwagę proporcji liczby stwierdzonych naruszeń w stosunku do skali wykonywanych przewozów czy też ewentualnie rokowania w zakresie uzdrowienia sytuacji w firmie, poprzez takie jej przeorganizowanie, aby zapobiec powstawaniu w przyszłości naruszeń w zakresie prowadzonej działalności transportowej. Ponadto zgodnie z brzmieniem nowych przepisów należy zbadać czy istnieje interes społeczny przemawiający za kontynuacją działalności transportowej, w aspekcie ewentualnego wzrostu bezrobocia w danym regionie, bądź też ewentualnych utrudnień w zaspokajaniu potrzeb ludności w ramach publicznego transportu zbiorowego.
W przypadku orzeczenia przez organ, że utrata dobrej reputacji jest proporcjonalną reakcją za zaistniałe naruszenia, dochodzi do jej utraty, jednak utrata ta zgodnie z art. 6 ust 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i (WE) nr 1071/2009 ma charakter czasowy, aż do momentu zastosowania środka rehabilitacyjnego lub innych środków o skutku równoważnym na podstawie odpowiednich przepisów krajowych. W wyniku nowelizacji doszło do uregulowania również tej kwestii i przez środki rehabilitacyjne o których mowa powyżej, zgodnie z art. 7e rozumie się:
1) zatarcie skazania za przestępstwa umyślne w dziedzinach określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009
2) zatarcie skazania za wykroczenia stanowiące naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w zakresie określonym w załączniku nr IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
3) uznanie nałożonych sankcji administracyjnych za naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w zakresie określonym w załączniku nr IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 za niebyłe (art. 7e ustawy o transporcie drogowym).
W momencie zaistnienia wyżej wymienionych okoliczności, dobra reputacja zostaje przywrócona, jednak nie obędzie się bez stosownych czynności w tym zakresie.
Jeżeli zarządzający transportem utracił dobrą reputację oraz gdy wobec niego wydano prawomocne orzeczenie zakazujące kierowania operacjami transportowymi, organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, formalnie w drodze decyzji administracyjnej stwierdza niezdolność tej osoby do kierowania operacjami transportowymi. Zarządzającemu transportem uznanemu za niezdolnego do kierowania operacjami transportowymi przywraca się tę zdolność (na jego wniosek), po ustaniu przesłanek uzasadniających utratę uprawnień w tym zakresie, czyli w wyniku zaistnienia zatarcia skazania lub w momencie uznania nałożonych sankcji za niebyłe.
W tym miejscu wspomnieć należy, że organ nie będzie mógł wszcząć postępowania w sprawie stwierdzonych naruszeń po upływie 2 lat, od dnia ich ujawnienia, oraz, że nałożoną karę pieniężną uznaje się za niebyłą po upływie 2 lat od jej wykonania.
Co ze starymi licencjami?
Do tego zagadnienia należy podejść ze spokojem, ponieważ dotychczasowa licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób lub rzeczy, licencja na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego oraz licencja wydana na podstawie art. 4 ust. 1 albo art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym uprawniają do wykonywania przewozów w nich określonych do czasu upływu terminu ich ważności lub wydania odpowiednio zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub stosownej licencji według nowych zasad. Zgodnie z art. 5 ust. 9 ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym i ustawie o czasie pracy kierowców przedsiębiorcę posiadającego licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem lub autobusem, licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy lub licencję wydaną na podstawie art. 4 ust. 1 albo art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym, uznaje się za posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.
Należy jednak zważyć, że dotychczas posiadana przez przewoźnika licencja krajowa uprawniająca do wykonywania transportu drogowego rzeczy, w dalszym ciągu uprawnia do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, jednak według literalnego brzmienia tego przepisu już nie do działalności w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. Nasuwa się więc pytanie co z ciągłością uprawnień do wykonywania spedycji?
Brzmienie nowych przepisów wskazuje na konieczność ubiegania się o wydanie stosownej licencji uprawniającej do wykonywania spedycji „Licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób lub licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy uprawnia do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonym, do czasu upływu terminu jej ważności lub wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji, o których mowa w art. 4 ust. 1.”.
Być może doszło tylko do niefortunnego sformułowania tego przepisu, który jednak wskazuje, że dotychczasowa licencja krajowa na przewóz rzeczy uprawnia tylko i wyłącznie do wykonywania przewozów w niej określonych, ale już nie do działalności spedycyjnej.
Opracowanie: Mariola Salwa i Jadwiga Dudzik transtica.pl
Dodaj komentarz